عکس متفاوت گوهر خیراندیش در مراسم سالگرد داریوش مهرجویی و همسرش
عکس متفاوت گوهر خیراندیش در مراسم سالگرد داریوش مهرجویی و همسرش را در ادامه این بخش از کاشمر سلام مشاهده می کنید، با ما همراه باشید.
عکس متفاوت گوهر خیراندیش در سالگرد داریوش مهرجویی
تصویری متفاوت از سخنرانی گوهر خیراندیش، بازیگر پیشکسوت سینما در مراسم نخستین سالگرد داریوش مهرجویی و همسرش را منتشر کرد.
داریوش مهرجویی (۱۷ آذر ۱۳۱۸ – ۲۲ مهر ۱۴۰۲) فیلم‌ساز و نویسندهٔ ایرانی بود.
مهرجویی که از بنیان‌گذارانِ کانونِ سینماگرانِ پیشرو بود، یکی از فیلم‌سازان برجستهٔ ایران و از چهره‌های اصلی موج نوی سینمای ایران به شمار می رود.
مهرجویی علاوه بر فعالیت در سینما، به نوشتن رمان و ترجمه نیز می پرداخت.
مهرجویی نخست دوستدارِ موسیقی بود.
بعدها برای تحصیل در رشتهٔ سینما به لس آنجلس رفت؛ ولی در دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس (UCLA) در آمریکا فلسفه خواند و فارغ‌التحصیل شد.
نخستین فیلمش الماس ۳۳ بود که در سال ۱۳۴۶ منتشر شد و ناموفق بود.
مهرجویی با ساختِ فیلم گاو (۱۳۴۸) نگاه‌ها را متوجّه خود کرد و به موج نوی سینمای ایران شکل داد.
پس از انقلاب ۱۳۵۷ مدّتی از ایران رفت، امّا چند سال بعد بازگشت و به فیلم‌سازی پرداخت و عضوِ پیوستهٔ فرهنگستانِ هنر شد.
از دیگر فیلم‌های برجسته‌اش می‌توان به اجاره‌نشین‌ها (۱۳۶۵)، هامون (۱۳۶۸)، سارا (۱۳۷۱)، پری (۱۳۷۳)، لیلا (۱۳۷۵)، درخت گلابی (۱۳۷۶)، مهمان مامان (۱۳۸۲) و سنتوری (۱۳۸۵) اشاره کرد. بسیاری از این فیلم‌ها اقتباس هایی از آثارِ نویسندگانی از هنریک ایبسن تا غلامحسین ساعدی بوده اند.
مرگ دلخراش داریوش مهرجویی و همسرش
مهرجویی و همسرش وحیده محمّدی‌فر ۲۲ مهر ۱۴۰۲ در خانهٔ ویلایی خود در مشکین‌دشتِ کرج کُشته شدند.
فعالیت های داریوش مهرجویی
براساس نتایج یک نظرسنجی در سال ۱۳۸۳، مهرجویی با آفریدن هفت شخصیت، بیشترین شخصیت سینمایی ماندگار را در سینمای ایران خلق کرده است. همچنین شخصیت هامون در فیلمی به همین نام از مهرجویی، ماندگارترین شخصیت در تاریخ سینمای ایران دانسته شده است.
مهرجویی بارها جزء برترین فیلم‌سازان تاریخ سینمای ایران انتخاب شد.
از جمله در نخستین رأی‌گیری مجلهٔ فیلم به سال ۱۳۶۷ و در رأی‌گیری سال ۱۳۷۸ مجلهٔ دنیای تصویر و در نظرسنجی سال ۱۳۸۱ مجلهٔ نقد سینما.
او در رأی‌گیری ۱۳۹۸ مجلهٔ فیلم به عنوان بهترین کارگردان تاریخ سینمای ایران انتخاب شد.
هرچند از آغاز فعالیت فیلم‌سازی مهرجویی شماری از فیلم‌هایش توقیف شد، ولی با این حال او همچنان به فیلم‌سازی ادامه داد.
او جوایز متعدد بین‌المللی دریافت کرد که از میان آنها می‌توان به جایزهٔ صدف طلایی بهترین فیلم جشنوارهٔ فیلم سن‌سباستین، سه جایزهٔ ذکر ویژه و جایزهٔ بخش نگاه نو و جایزهٔ فیپرشی از جشنوارهٔ فیلم برلین، جایزهٔ فیپرشی جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز و جایزهٔ هوگو نقره‌ای جشنواره بین‌المللی فیلم شیکاگو اشاره کرد.
فعالیت های هنری داریوش مهرجویی
سال ۱۳۹۳ از سوی سفیر فرانسه جایزهٔ شوالیه ادب و هنر فرانسه به مهرجویی اهدا شد.
داریوش مهرجویی در ۱۷ آذرِ ۱۳۱۸ در تهران[۱۰] در خانواده‌ای از طبقهٔ فرودست به‌دنیا آمد.
در کودکی تحتِ تأثیرِ مادربزرگش، که مسلمانی معتقد بود، قرار گرفت.
در مصاحبه‌ای به سالِ ۱۳۵۱ در این باره می گوید: «مادربزرگم از آن نمازخوان های دو آتشه بود؛ و تحت تأثیر فضای روحانی او، من هم از سن هفت تا پانزده‌سالگی، شده بودم یک مسلمان واقعی.
نماز و روزه‌ام یک بار هم ترک نمی‌شد. […] اما از پانزده سالگی به بعد، درست آن موقعی که نماز و روزه‌ام به حساب می‌آمد، شک در دلم نشست.»
در نوجوانی به موسیقی علاقه‌مند شد و مدّتِ کوتاهی در درسِ موسیقیِ آقای زندی شرکت کرد.
نزدِ پدرش، که موسیقی ایرانی را خوب می شناخت، به نواختنِ سنتور پرداخت و بعد با موسیقی کلاسیکِ مغربی آشنا شد و به نواختنِ پیانو و نوشتنِ قطعاتی برای پیانو پرداخت.
گردآوری: کاشمر سلام
